သုခ စံအိမ် အပိုင်း ( ၈ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ဒေါက်တာမောင်မောင်တုတ် ရေးသည်။
အင်းစက်စာပေဖြစ်ပါသည်။
အခန်း ( ၃၆ )
ဖေဖေထွက်သွားတာနဲ့ မာလာနွယ်လဲ သူမရဲ့ပင်တီလေးကို ပြန်၀တ်လိုက်ပီး အခန်းအပြင်ကို ထွက်လာလိုက်ပါတယ်၊နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့လဲ ထမင်းချက်ချိန်ရောက်နေတာကြောင့် ထမင်းစားခန်းထဲကို လာလိုက်တော့ ငယ်ငယ်ကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။
မာလာနွယ်က ငယ်ငယ်ကို ညီမတစ်၀မ်းကွဲကမွေးတဲ့ တူမဆိုပေမဲ့ သမီးအရင်းလိုပဲ ချစ်ပီး လိုအပ်တာတွေကို ဖြည့်ဆီးပေးနေတာပါ၊ငယ်ငယ်ကလဲ လိမ္မာရေးခြားရှိတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်ဖြစ်တော့ အိမ်မှာရှိတဲ့ အလုပ်တွေကို ခိုင်းစရာမလိုပဲ လုပ်တက်ပါတယ်။
အခုလဲ မာလာနွယ်မခိုင်းရပဲ အလိုက်တသိနဲ့ ထမင်းချက်ဖို့ပြင်နေတာကို ကြည့်ပြီး ဒီနေ့ချက်မဲ့ ဟင်းတွေကိုပြောလိုက်ပါတယ်၊ပြောပြီးတာနဲ့ အခုချိန်ထိ မမြင်ရသေးတဲ့ သမီးကိုခေါ်ဖို့ သူမရဲ့အခန်းရှိရာကို တက်လာလိုက်ပါတယ်။
၀င့်ဝါကျော်ရဲ့အခန်းရှေ့ကိုရောက်တော့ တံခါးခေါက်မယ်ပြင်လိုက်ကာနဲ့ သူမရဲ့အခန်းထဲက မသဲမကွဲအသံတွေကို ကြားလိုက်ရတာကြောင့်မခေါက်သေးပဲ နားစွင့်ကြည့်တော့၀င့်ဝါကျော်ရဲ့အော်ညီးနေတဲ့ အသံလေးတွေကို ကြားလိုက်ရပါတယ်။
အိမ်ထောင်ရှင်ဖြစ်တာကြောင့်ဒီအသံတွေက ဘာသံတွေဆိုတာ မာလာနွယ်ချက်ခြင်းသိလိုက်ပါတယ်၊လိင်ဆက်ဆံတဲ့အချိန်မှာအော်ညီးတဲ့အသံတွေဖြစ်ပေမဲ့ ဘယ်သူနဲ့လိင်ဆက်ဆံနေတာလဲလို့ မာလာနွယ်စဉ်းစားကြည့်လိုက်ပါတယ်၊
ဖေဖေကလဲ အစောတုန်းကမှ သူမနဲ့အတူရှိနေတာဖြစ်ပြီး ကိုကျော်ကလဲဆေးခန်းမှာရောက်နေတာ အဲတော့ အိမ်မှာရှိတဲ့ယောက်ျားဆိုလို့ သားမင်းခန့်ပဲ ရှိတာ သားနဲ့သမီးများ အတူနေနေကြတာလားလို့တွေးရင်း တံခါးကို အသာယာ တွန်းကြည့်တော့ ဟ သွားတာကြောင့်အခန်းထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ကုန်းပေးပီး အလိုးခံနေတဲ့သမီးနဲ့ နောက်ကနေ ညီမဖြစ်သူကိုဆောင့်လိုးနေတဲ့ သားကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်။
ချက်ခြင်းဆိုသလိုပဲ မာလာနွယ်လဲ တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်ပီးအောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့လိုက်ပါတယ်၊လှေကားပေါ်က ဆင်းနေရင်း မာလာနွယ်တွေးနေမိတာကတော့ ဒီသုခစံအိမ်ကြီးထဲမှာက သူမနဲ့ဖေဖေကလဲ အတူနေနေကြတာ သမီးနဲ့သူမရဲ့ဖေဖေကလဲ အတူနေကြတာ တဖန်ကိုကျော်နဲ့ တူမဖြစ်တဲ့ ငယ်ငယ်တို့ကလဲ သူမတို့လိုပဲ အတူနေနေကြတာ အခုကြ သမီးနဲ့သားကပါ အတူနေကြပီဆိုတော့ ဒီကိစ္စက သူမတို့မိသားစုကြားမှာ ရှုပ်ထွေးလာနိုင်တယ်။
ဒါကိုဖြေရှင်းဖို့ တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှ ဖြစ်တော့မယ်လို့တွေးရင်း အိမ်အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာလိုက်ပါတယ်၊ဖေဖေနဲ့တိုင်ပင်ရင်တော့ အဖြေတစ်ခုခုထွက်လာနိုင်တယ်ဆိုပြီး မာလာနွယ်ဖေဖေရှိရာကို လာလိုက်ပါတယ်။ ဒီအချိန်ဆိုရင်ဖေဖေက အိမ်ရှေ့က သစ်ပင်ကြီးအောက်မှာ ထိုင်နေတယ်ဆိုတာ သိတာကြောင့်မာလာနွယ်လာခဲ့လိုက်တော့ဖေဖေ့ကိုတွေ့တာနဲ့ အကျိုးကြောင်းပြောပြလိုက်ပါတယ်၊မာလာနွယ်ပြောသမျှတွေကိုဖေဖေက နားထောင်နေရင်း စကားဆုံးသွားတော့...
"ဒီကိစ္စကိုဖေဖေကြည့်လုပ်လိုက်ပါ့မယ်သမီးစိတ်အေးအေးသာထားပါမောင်ကျော်ပြန်လာရင်ဖေဖေတို့မိသားစု မျက်နာစုံညီနဲ့ ဒီကိစ္စကိုဖြေရှင်းကြတာပေါ့"
"ဟုတ်ဖေဖေ အဲဒါဆိုလဲ ညကြမှပဲ သမီးတို့ ဒီကိစ္စကိုပြောကြတာပေါ့ သမီးသွားလိုက်ဦးမယ်နော်ဖေဖေ"
မာလာနွယ်ပြောတာတွေကို ပြန်စဉ်းစားရင်း ဦးမြဒင်အတွေးနယ်ချဲ့နေပါတယ်၊မျိုးစုံနေတဲ့ အတွေးတွေရဲ့အဆုံးမှာတော့ အကောင်းဆုံးသော အတွေးတစ်ခုကိုတွေးလိုက်မိပီး အဲဒီအတိုင်းလုပ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ ညရောက်လာတော့ မိသားစုတွေ အတူပေါင်းပီး ထမင်းလက်စုံစားလိုက်ပါတယ်၊အားလုံးထမင်းစားပီးတဲ့ အခါမှာတော့ ဦးမြဒင်ဟာ အိမ်မှာရှိတဲ့ လူတွေအားလုံးကို ဧည့်ခန်းထဲလာကြဖို့ပြောလိုက်ပါတယ်၊လူအားလုံး ဧည့်ခန်းထဲမှာစုံမိကြတော့ သုခစံအိမ်ကြီးမှာ အသက်အကြီးဆုံးလဲဖြစ်အိမ်ထောင်ဦးစီးလဲဖြစ်တဲ့ ဦးမြဒင်က စကားစလိုက်ပါတော့တယ်။
"ကဲ အခုလို မိသားစုတွေကို အကုန်ခေါ်ရတာကတော့ မျက်နာစုံညီရှင်းရမဲ့ ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ပဲ အရင်ဆုံးပြောခြင်တာက မြေးလေးမင်းခန့်ကို ဖိုဖိုးမေးခြင်တယ်ဖိုးဖိုးမေးတာကိုလဲမြေးလေးမင်းခန့်က အမှန်တိုင်းနဲ့ အတိကျဆုံးဖြေဖို့လိုတယ်ကဲငါ့မြေး ဖိုးဖိုးမေးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့မေးပါဖိုးဖိုး သား အမှန်တိုင်းဖြေပါ့မယ်"
"အေးကွဲ့ ဖိုးဖိုးမေးခြင်တာကတော့ ငါ့မြေးမင်းခန့်နဲ့မြေးလေးဝင့်ဝါတို့က အတူနေနေကြတာလား"
"......................"
"ဖြေလေ ငါ့မြေး ဘာမှမကြောက်နဲ့ မရှက်နဲ့ပြော'
"ဟုတ်ကဲ့ ဖိုးဖိုး သားနဲ့ ညီမ၀င့်ဝါတို့ အတူနေကြတယ်ဆိုတာ ဟုတ်ပါတယ်ညီမ၀င့်ဝါပြောပြလို့ ကျန်တာတွေလဲ သား သိထားပါတယ်"
"အေး ငါ့မြေးက ဘာတွေသိထားတာလဲ "
"ဒီလိုပါဖိုးဖိုး သားနဲ့ညီမ၀င့်ဝါတို့ အတူနေကြသလို ဒီအိမ်ကြီးထဲမှာရှိတဲ့ သူတွေကလဲ သားတို့လိုပဲ အတူနေနေကြတယ်ဆိုတာပါပဲ"
"အေးကွဲ့ ဟုတ်ပါတယ်ငါ့မြေးတို့လိုပဲ ကျန်တဲ့သူတွေကလဲ အတူနေနေကြပါတယ်အဲတော့ အခု ဖိုးဖိုး ဆက်မေးခြင်တာက ငါ့မြေးက မင်းညီမ၀င့်ဝါကို ဘယ်လိုသဘောရလဲ ဆိုတာပါပဲမြေးလေးဝင့်ဝါကမောင်ကျော်နဲ့ အတူနေသလို ဖိုးဖိုးနဲ့ အတူနေဖူးတယ်ဆိုတာရော ငါ့မြေးသိလား"
"ဟုတ်ကဲ့ဖိုးဖိုး ၀င့်ဝါပြောပြလို့ အဲဒါကိုလဲ ကျနော်သိပြီးပါပြီ"
"အေး အဲဒါဆိုရင်တော့ အခုဆက်မေးခြင်တာက ဒီအိမ်ထဲမှာရှိတဲ့ မိန်းမသားတွေကိုမေးခြင်တယ်မေးရတာကလဲ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်ခြင်လို့မေးရတာ အဲတော့ အကုန်လုံး မှန်မှန်ဖြေကြဖို့တော့လိုတယ်အရင်ဆုံးမေးခြင်တာမြေးလေးဝင့်ဝါကိုမေးခြင်တယ်"
……………………......................................…………………………
အခန်း ( ၃၇ )
"ဟုတ်ဖိုးဖိုးမေးပါ သမီးဖြေပါ့မယ်"
"အေးဖိုးဖိုးမေးရတာက အခုအိမ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတာတွေကို ရှင်းလင်းသွားအောင်လို့ပါ အိ်မ်ထဲမှာရှိတဲ့ယောက်ျားတွေကို ဖိုးဖိုးအပါဝင်ဘယ်သူ့ကို ငါ့မြေးက အချစ်ဆုံးလဲ ဖိုးဖိုးဆိုလိုတာက ဘယ်သူနဲ့ အတူနေခြင်ဆုံးလဲ"
"ဟုတ်ဖိုးဖိုး သမီး စိတ်ထဲရှိတာကိုပြောရမယ်ဆိုရင်တော့ ဖိုးဖိုးကိုလဲချစ်တယ်ဖေဖေ့နဲ့ကိုကို့ ကိုလဲ ချစ်တယ်အဲဒီထဲကမှ တစ်ယောက်ကိုရွေးရမယ်ဆိုရင်တော့ သမီးက ကိုကို့ ကိုပဲ ရွေးပါတယ်ဘာလို့လဲဆိုရင်အားလုံးကိုချစ်ပေမဲ့ သမီးအချစ်ဆုံးကတော့ ကိုကိုဖြစ်နေလို့ပါ"
"ဟုတ်ပီ မြေလေးမင်းခန့်ကရောမြေးလေးဝင့်ဝါပြောတာကို ဘယ်လိုသဘောရလဲ "
"ဟုတ်ကဲ့ဖိုဖိုး သား ကလဲ ညီမ၀င့်ဝါလိုပါပဲ ၀င့်ဝါပြောတာကိုလဲ သဘောတူပါတယ်"
"အေး အဲဒါဆိုရင်တော့ ငါ့မြေးတို့ကိစ္စက ရှင်းသွားပီ ကျန်တဲ့ မိန်းမသားနှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ငယ်ငယ်နဲ့ သမီးကိုမေးခြင်တယ်ဘယ်သူအရင်ဖြေမလဲ"
"ဟုတ်ဖေဖေ ငယ်တဲ့သူဖြစ်တဲ့ တူမလေးငယ်ငယ်ကိုပဲ ဦးစားပေးပီး အရင်မေးလိုက်ပါ သမီးကနောက်ဆုံးမှဖြေပါ့မယ်"
"အေး ဟုတ်ပီ ကဲ ငါ့မြေး ငယ်ငယ်ကရော မင်းအမလိုပဲ တစ်ခုခုကိုရွေးလိုက်ပေါ့ ဘယ်သူ့ကိုအချစ်ဆုံးလဲ အတူနေခြင်းဆုံးလဲ"
"ဟုတ်ကဲ့ ဘဘ သမီးကလဲ မမလိုပါပဲ အကုန်လုံးကိုချစ်ပါတယ်ဒါပေမဲ့ တစ်ယောက်ကိုရွေးရမယ်ဆိုရင်တော့ အန်ကယ်ကျော်ကိုရွေးခြင်ပါတယ်ဒါပေမဲ့လဲ အန်ကယ်ကျော်က တီကြီးရှိနေတော့ တီးကြီးရဲ့ သဘောဆန္ဒကလဲ လိုပါသေးတယ်ဘဘ"
"အေး ဟုတ်တယ်ကဲ သမီးကရောမြေလေး ငယ်ငယ်ပြောတာကို ဘယ်လိုသဘောရလဲမောင်ကျော်ကရောမြေးလေးငယ်ငယ်ပြောတာကို သဘောတူရဲ့လား"
"သမီးကတော့ ကန့်ကွက်စရာမရှိပါဘူးဖေဖေ တူမလေးကလဲ သမီးတို့မိသားစုပဲ သဘောမတူစရာမရှိပါဘူး "
"ဟုတ်ကဲ့အန်ကယ်ကျနော်ကလဲ တူမလေး ငယ်ငယ်ပြောတာကို သဘောတူပါတယ်မာလာကလဲ ခွင့်ပြုတယ်ဆိုရင်ငယ်ငယ်ကိုရွေးခြင်ပါတယ်"
"ခွင့်ပြုပါတယ်ကိုရယ်အားလုံးက မိသားစုတွေပဲ အတူတူပဲပေါ့ "
"ကဲ အဲဒါဆိုရင်တော့ သမီးမာလာပဲ ကျန်တော့တယ်သမီးကရော ဘယ်လိုသဘောရှိလဲ "
"ဟုတ်ဖေဖေ သမီးကနောက်ဆုံးမှဆိုတော့ရွေးစရာတော့ မလိုတော့ဘူးပေါ့နော်ဒါပေမဲ့ တကယ်လို့သာ သမီးက အရင်ဆုံးဖြေရမယ်ဆိုရင်တော့ဖေဖေ့ကိုပဲ သမီးကရွေးမှာပါ ကိုလဲ မာလာ့ကို ခွင့်ပြုပေးနိုင်မလား"
"ခွင့်ပြုပါတယ်မာလာရယ်မာလာပြောသလိုပဲ ကို တို့က မိသားစုတွေပဲလေ"
"အေးကွယ်အခုဆိုရင်အားလုံးပဲ ရှင်းသွားပါပြီ ဒီညကစပြီး ကိုယ်ကြိုက်တဲ့အခန်းမှာနေကြပေတော့ ဟုတ်ပီလား"
"ဟုတ်ကဲ့ဖိုးဖိုး ရှင်းသွားပါပီ သားက ညီမ၀င့်ဝါအခန်းမှာနေခြင်ပါတယ်"
"ရတယ်လေကွယ်ငါ့မြေးတို့သဘောပါ "
'ဟုတ်ဖိုးဖိုး အဲဒါဆိုရင်သားတို့ သွားလိုက်ပါဦးမယ်လာ ကိုကို့သဲလေး အခန်းထဲသွားကြစို့"
"ကျနော်ကတော့ အရင်နေတဲ့ အခန်းမှာပဲ ငယ်ငယ်နဲ့အတူနေခြင်ပါတယ်မာလာလဲ ခွင့်ပြုတယ်မလား"
"ဟုတ်ကို ရပါတယ်ကို့သဘောပါ ကဲပါကိုရယ်ဟိုမှာ ငယ်ငယ်ရှက်နေပီခေါ်သွားလိုက်တော့နော်သြော်...ဒါနဲ့ကို ကို သောက်နေကြ အားဆေးက အိပ်ယာဘေးက စားပွဲပေါ်မှာနော်"
"အေးပါကွာ ကိုယ်သောက်လိုက်ပါ့မယ်အန်ကယ်ရေ ကျနော်တို့သွားဦးမယ်နော်လာ ငယ်ငယ်အန်ကယ်တို့ အခန်းထဲသွားကြစို့"
"ကဲ သမီး အခုေဖဖေနဲ့ သမီးပဲ ကျန်တော့တယ်သမီးကရောဖေဖေနဲ့ တကယ်အတူနေခြင်တာလား"
"ဟင့်...ဖေဖေနော်ဘာတွေမေးနေတာလဲ သ်ိရဲ့သားနဲ့"
"သြော်သမီးကလဲကွာဖေဖေက တာဝန်အရမို့မေးရတာပါဖေဖေမေးတာကိုဖြေဦးလေ"
"သမီးကဖေဖေမေးတာကို ပါးစပ်နဲ့ မဖြေခြင်ဘူး"
"ပါးစပ်နဲ့မဖြေလို့ ဘာနဲ့ဖြေမှာလဲ သမီးရဲ့"
"သမီးဖြေမှာကစောက်ဖုတ်နဲ့ဖြေမှာ သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးကို ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့လိုးကြည့်အဲကြရင်ဖေဖေသိလိမ့်မယ်"
"ဖေဖေက အလကားစတာပါသမီးရယ်ဖေဖေကအကြီးဆုံးဆိုတော့ တာဝန်အရမို့မေးရတာပါဖေဖေ အလိုးခြင်ဆုံးက သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးပါ အခုကိုဖေဖေ့လီးကြီးတောင်လာပီ လိုးကြစို့နော်သမီး"
"ဟုတ်ဖေဖေ လာလေေဖဖေ့အခန်းကို သွားကြမယ်သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးကလဲဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့လိုးတာကို ခံခြင်နေပီ"
"ဒီမှာပဲ လိုးကြမယ်သမီး တချီလိုးပီးမှပဲဖေဖေ့အခန်းကိုသွားကြမယ်"
"ဟင့်...ဖေဖေကလဲ ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာကောင်းပါ့မလား"
"ကောင်းပါတယ်သမီးရဲ့ ဘာဖြစ်လဲ ကျန်တဲ့သူတွေလဲ သူတို့အခန်းမှာ လိုးနေကြပြီပဲ"
"ဟုတ်ဖေဖေ အဲဒါဆိုရင်လဲ လိုးကြမယ်လေ ဒါပေမဲ့မလိုးခင်မှာဖေဖေ့ပါးစပ်ထဲကို သမီးသေးသွားပေါက်ချမှာနော်အခု သမီးသေးပေါက်ခြင်နေလို့"
"သမီးသဘော ဖေဖေကတော့ သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးထဲက ထွက်တာတွေကိုအကုန်ကြိုက်တယ်"
"ဟုတ်ဖေဖေ သမီးဖေဖေ့ကို ထမိန်အရင်ချွတ်ပြမယ်နော်ဖေဖေကြိုက်တဲ့ သမီးဖင်ကြီးကို ကြည့်နေပေါ့"
"ကောင်းတယ်သမီး ချွတ်ပြဖေဖေကြည့်နေမယ်"
…………………………………..............................................……………
အခန်း ( ၃၈ )
ဦးမြဒင်ကပြောလိုက်တာနဲ့ မာလာနွယ်က အဖေဖြစ်သူရှေ့ကိုလာပြီး သူမရဲ့ အင်္ကျီလေးကို ချွတ်လိုက်ပါတယ်၊ဦးမြဒင်ကတော့ ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ပီး သမီးအ၀တ်ချွတ်ပြတာကို ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။
အင်္ကျီချွတ်ပီးသွားတော့ အသားပျော့ပျော့ ဘရာ ပန်းဆီရောင်ရဲရဲလေးက ထွက်ပေါ်လာပီး ထမိန်လေးကို ချွတ်ချလိုက်ပြန်တော့ ဘရာလေးနဲ့ ဆင်တူတဲ့ ပင်တီလေးက ထွက်ပေါ်လာပြန်ပါတယ်။
လက်လေးနှစ်ဖက်ကိုနောက်ပစ်ပီး ဘရာချိတ်လေးကို ဖြုတ်လိုက်တော့ကျောပြင်လေးပေါ်မှာ အ၀တ်ဆိုလို့ ဗလာနတ္ထိပဲ ဖြစ်သွားပါပီ။တဆက်တည်းပဲ ခါးလေးကို ကုန်းပြီး ပင်တီလေးကို ချွတ်လိုက်တော့ ကြီးမားတဲ့ ဖင်သားအိအိကြီးနှစ်ခြမ်းက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်၊မာလာနွယ်ဟာ ပင်တီလေးကို ချွတ်ပီးတာနဲ့ ဖင်ကြီးကိုလှုပ်ရမ်းပြလိုက်ပီး...
"ဒီမှာလေဖေဖေရဲ့ဖေဖေကြိုက်တဲ့ သမီးဖင်ကြီး သမီးဖင်ကြီးကို ကြိုက်တယ်မလား ကြည့်လေဖေဖေရဲ့"
"ကြိုက်တယ်သမီးရယ်သမီးဖင်ကြီးကိုဖေဖေအရမ်းကြိုက်တာပဲ "
"ဖေဖေကြိုက်ရင်သမီးဖင်ကြီးကို ကိုင်ပီးလိုးနော်ဖင်ပေါက်လေးကို လိုးခြင်ရင်လဲ လိုးပေါ့"
"ဖေဖေဆီလာတော့သမီး သမီးဖင်ကြီးကိုကိုင်ပီး ဖင်ပေါက်လေးကို ယက်ခြင်နေပီ"
………………………………………………
ဇာတ်သိမ်း
ဦးမြဒင်ခေါ်တာကိုမလာသေးပဲ မာလာနွယ်ဟာ သူမရဲ့ဖင်ကြီးကို လှုပ်ခါပြပီး အဖေဖြစ်သူကို မြူဆွယ်နေလိုက်ပါတယ်။
ဒီအခါမှာတော့ မာလာနွယ်ရဲ့ ဖြူဖွေးအိစက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးကို မြင်နေရတဲ့ ဦးမြဒင်ဟာ ထိုင်နေနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပဲ သမီးရဲ့ဖင်ကြီးကို ထပြီး ဖက်လိုက်ပါတော့တယ်၊သမီးရဲ့ဖင်ကြီးကို ဖက်ထားရင်း ဖင်အကွဲကြားကြီးထဲကို နာခေါင်းနှစ်ပြီး နမ်းနေလိုက်တော့ မာလာနွယ်၏ တခစ်ခစ်ရယ်သံလေးက ထွက်ပေါ်လာပီး...
"ယားတယ်ဖေဖေရဲ့ သမီးဖင်ကြီးကို ဘာလို့နမ်းနေတာလဲ ခဏဖယ်ပါဦးဖေဖေရယ်ဖေဖေ့ပါးစပ်ထဲကို သမီးသေးပေါက်ချဦးမယ်"
"အေးပါသမီးရယ်ဖေဖေက သမီးဖင်ကြီးမြင်လိုက်ရလို့ စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ထဖက်လိုက်မိတာပါ ကဲ လာ သမီးသေးပေါက်မှာဆိုဖေဖေ့ပါးစပ်ထဲပေါက်ချလိုက်"
"ဟုတ်ဖေဖေ ကန်တော့နော်သမီးပေါက်ချတော့မယ်"
မာလာနွယ်ရဲ့ဖင်ကြီးကို ဖက်နေရာကနေ ဦးမြဒင်ဟာအောက်မှာထိုင်ချလိုက်ပီး ပါးစပ်ကို ဟ ထားလိုက်ပါတယ်၊ဒီအခါမှာတော့ မာလာနွယ်ကပေါင်တွေကိုကားပြီး အဖေဖြစ်သူရဲ့ မျက်နာပေါ်ကို တက်ခွလိုက်ကာသူမရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပါးစပ်ရှိရာကို ကပ်လိုက်ရင်း သေးတွေပေါက်ချလိုက်ပါတယ်။မာလာနွယ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲက ဆီးလမ်းကြောင်း အပေါက်လေးကနေ ထွက်လာသမျှသေးတွေကို ဦးမြဒင်က သူ့ရဲ့ ပါးစပ်နဲ့ခံထားပြီး ၀င်လာတဲ့သေးတွေကို နိုင်အောင်မျိုချနေလိုက်ပါတယ်၊
များလွန်းတဲ့သေးတွေကြောင့်ကုန်စင်အောင်မြိုမချနိုင်ပဲ မျက်နာနဲ့ ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးဟာ သမီးဖြစ်သူပေါက်ချလိုက်တဲ့သေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေပါတယ်။မာလာနွယ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကနေသေးတွေအထွက်ရပ်သွားတော့ ဦးမြဒင်က ထိုင်နေရာကနေ ဒူးထောက်လိုက်ပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုအောက်ကနေ ပင့်ယက်လိုက်ပါတယ်၊။
သေးပေါက်ပီးခါစသမီးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို ယက်နေရတာက ဦးမြဒင်အဖို့ နှစ်ချို့ဝိုင်တစ်လုံးနဲ့တောင်မလဲနိုင်အောင်ပါပဲ၊မာလာနွယ်ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရအောင်ယက်ပီးတဲ့အခါမှာတော့ ဦးမြဒင်ဟာ သမီးရဲ့ပေါင်ကြားကနေ မျက်နာကို ခွာလိုက်ပါတော့တယ်။
"ကြည့်စမ်းပါဦးဖေဖေရယ်ဖေဖေ့တစ်ကိုယ်လုံးလဲ သမီးသေးတွေ စိုနေတာပဲ အင်္ကျီနဲ့ပုဆိုးချွတ်လိုက်ဖေဖေ သမီးတဘက်သွားယူပီး သုတ်ပေးမယ်"
"ရပါတယ်သမီးရယ်မလိုပါဘူးသမီးပေါက်တဲ့သေးတွေပဲဖေဖေကကျေနပ်လို့ပေါက်ချခိုင်းတာပါ"
"ဖေဖေကျေနပ်တာက ဟုတ်ပါတယ်ဖေဖေ့ခေါင်းလဲ ပြန်ကြည့်လိုက်ဦး တစ်ခေါင်းလုံးကို စိုနေတာပဲ ကဲပါဖေဖေရယ်သမီး အင်္ကျီနဲ့ သုတ်ပေးမယ်နော်"
"အေးပါကွယ်သမီးသဘောပါပြောင်သွားရင်ရပီနော်သမီးဖေဖေက သမီးဖင်ကြီးကို ယက်ခြင်သေးတာ "
"ဟုတ်ဖေဖေ ရပါပီ သမီးကုန်းပေးမယ်နော်ဖေဖေ့စိတ်ကြိုက်သာ သမီးဖင်ကို ယက်ပေးတော့"
မာလာနွယ်က ဆိုဖာကြီးပေါ်ကို တက်လိုက်ရင်း ခန္ဒာကိုယ်ရှေ့ပိုင်းလေးကို ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ ၀ပ်ထားပြီး သူမရဲ့ဖင်ကြီးကိုထောင်ပြီးကုန်းပေးလိုက်ပါတယ်။ဦးမြဒင်လဲ သမီးရဲ့ ကြီးမားကျယ်ပြန့်နေတဲ့ ဖင်ကားကားကြီးကိုနောက်ကနေကိုင်ပြီး ဆွဲဖြဲလိုက်တော့ အဖေဖြစ်သူရဲ့ ဖင်လိုးမှုကို မကြာခဏခံနေတဲ့ ဖင်ပေါက်လေးက ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
ဖင်ကြီးကြားက ဖင်ပေါက်လေးကို မြင်လိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ စူပွပွ ဖင်ပေါက်လေးကို ၀ လုံးရေးနေလိုက်ရင်း ဖင်ပေါက်လေးထဲကို လျှာကိုရသလောက်သွင်းပြီး ယက်နေလိုက်ပါတယ်၊ဖင်ပေါက်လေးကို ယက်နေရင်းပေါင်ကြားမှာရှိတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကစောက်စိလေးကိုချေပေးလိုက်တော့ မာလာနွယ်ရဲ့ ဖင်ကြီးက လှုပ်လာပါတယ်။
ခဏအကြာမှာတော့ ဖင်ပေါက်လေးကို ယက်နေရာကနေစောက်ဖုတ်ကြီးကိုပြောင်းယက်လိုက်ရင်း ဖင်ပေါက်လေးထဲကိုလဲ လက်ညှိုးကို ထိုးထဲ့ပီး အသွင်းထုက်လုပ်ပေးလိုက်ပြန်ပါတယ်၊ဒီအခါမှာတော့ မာလာနွယ်ရဲ့ ဖင်ကြီးက လှုပ်ရမ်းလာပီး...
……………………………………......................…………
အခန်း ( ၃၉ )
"ဖေဖေ သမီးမနေနိုင်တော့ဘူး လိုးပေးတော့ဖေဖေရယ်နေ့လည်ခနဲကသမီးက ဖေဖေ့လီးကြီးကို ခံခြင်နေတာဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့သမီးကို လိုးပေးပါတော့နော်"
"လိုးပေးမှာပေါ့သမီးရယ်ဖေဖေလဲ သမီးဖင်ကြီးကိုမြင်ပြီး လိုးခြင်နေတာ"
"လိုးပါဖေဖေရယ်သမီးကိုလေဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ဆောင့်လိုးလိုက်ပါတော့နော်"
ရင်ခုန်လှိုက်မောဖွယ်ရာ အသံလေးနဲ့တောင်းဆိုနေတဲ့ မာလာနွယ်ရဲ့ စကားသံလေးအဆုံးမှာပဲ ဦးမြဒင်ဟာ သမီးရဲ့ ဖင်ကြီးကိုကိုင်ပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့ရဲ့လိင်တန်ကြီးတေ့ပီး လိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။လိင်တန်ကြီးဝင်သွားတာနဲ့ မရပ်မနား ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ မာလာနွယ်ရဲ့ အားရကျေနပ်နေတဲ့အော်ညီးသံလေးတွေကထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
"အားးးဟုတ်တယ်ဖေဖေ လိုးလိုး အဲလိုဆောင့်လိုး အားးးကောင်းလိုက်တာဖေဖေရယ်...သမီးတော့ဖေဖေလိုးတာခံရတာ အရမ်းကြိုက်တာပဲ ကိုယ့်အဖေလီးနဲ့ ခံရတာက အကောင်းဆုံးပဲဖေဖေရယ်"
"ေဖဖေလဲ အရမ်းကောင်းတယ်ကွာ သမီးလို ဖင်ကြီးကြီးနဲ့ ကိုယ့်အဖေကို ပြန်အလိုးခံနေတဲ့ သမီးကိုမွေးထားရတာဖေဖေတော့မွေးရကျိုးနပ်လိုက်တာ"
"အားးးဟုတ်တယ်ဖေဖေ သမီးက ကိုယ့်အဖေကို ပြန်ပြီးအလိုးခံနေတာဖေဖေမွေးရကျိုးနပ်အောင်သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးပစ်လိုက်ပါ အားးးကောင်းလိုက်တာဖေဖေရယ်..."
"လိုးမယ်သမီး စိတ်ချဖေဖေ့သမီးကိုဖေဖေက တစ်သက်လုံးလိုးမှာ "
"လိုးဖေဖေ လိုးလိုး သမီးကိုဗိုက်ကြီးအောင်လိုးပေး အားးးကောင်းတယ်ဖေဖေဆောင့်ဆောင့်အားးးဖေဖေရေ..."
"ကောင်းလားသမီးေဖဖေ့လီးကြီးကိုကြိုက်လား"
"အားးးကြိုက်တယ်ဖေဖေဖေဖေ့လီးကြီးကို သမီးအရမ်းကြိုက်တာပဲ အားးးကောင်းလိုက်တာဖေဖေရယ်ဟောဒီကဖေဖေ့သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးပြဲသွားအောင်လိုးလိုက်...စမ်း...ပါ...အားးးေဖဖေရယ်"
ဧည့်ခန်းထဲက ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ ဖင်ကြီးကုန်းပီးအော်ဟစ်အလိုးခံနေတဲ့သမီးရဲ့ ဖင်ကြီးကို ကိုင်ပီးချွေးဒီးဒီးကျအောင်ကို ဦးမြဒင်ကဆောင့်လိုးနေလိုက်ပါတယ်၊အဖေနဲ့သမီးနှစ်ယောက်စလုံးက လိုက်ဖက်ညီစွာပဲ ရမ္မက်တွေထန်နေကြပီး ကာမရဲ့အရသာတွေကို ပြည့်ပြည့်၀၀ကြီး ခံစားနေကြပါတယ်။
မကြာခင်မှာပဲ ဖင်ကြီးကုန်းပီး အလိုးခံနေတဲ့ မာလာနွယ်ရဲ့ဖင်ကြီးကသူမကိုလိုးနေတဲ့ အဖေဖြစ်သူရဲ့ လိုးဆောင့်မှုတွေနဲ့အပြိုင်နောက်ကို ပြန်လည်ပစ်ဆောင့်ပေးလာပါတယ်၊မြင်တာနဲ့ကို လိုးခြင်စရာကောင်းတဲ့ သမီးရဲ့ဖင်ကြီးကိုကိုင်ပြီး လိုးဆောင့်အားကို မြှင့်တင်လိုက်တော့ မာလာနွယ်ရဲ့အော်ညီးသံတွေက ပိုမိုပြီးကျယ်လာရပါတယ်။
စိတ်လွတ်လက်လွတ်အော်ဟစ်ပီး အလိုးခံနေတဲ့ မာလာနွယ်ဟာ သူမရဲ့နို့ကြီးတွေကို လက်လေးတစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်နေရင်း...
"အားးးဖေဖေရေ...လိုးလိုး သမီးကိုဆောင့်လိုးအားးးဖေဖေရေ...သမီး ပီးတော့မယ်အားးးလိုးပါဖေဖေရဲ့ သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးပါ အားးးသမီးအရမ်းကောင်းနေပီဖေဖေရဲ့"
"ဖေဖေလဲကောင်းလိုက်တာကွာ သမီးစောက်ဖုတ်ကြီးက အရမ်းလိုးလို့ကောင်းတာပဲဖေဖေအားကုန်ဆောင့်လိုးမယ်နော်"
"အားးးလိုးဖေဖေ လိုးလိုးအားးးဖေဖေ့သမီးကိုဖေဖေလိုးတာ အားနာစရာမလိုဘူး အားးးဖေဖေရဲ့ဆောင့်လိုးပါ သမီးပီးတော့မယ်အားးးဖေဖေရေ...သမီး...ပီး...တော့...မယ်...အောင်မလေးဖေဖေရဲ့...သမီး ပီးသွားပီကောင်းလိုက်တာဖေဖေရယ်...ဖေဖေ့လီးကြီးနဲ့ခံရတာ သမီးကောင်းလိုက်တာ ဟင်း...."
စောက်ရည်တွေပွတ်ခနဲ ထွက်ကျပီး ခန္ဒာကိုယ်တစ်ခုလုံး သိမ့်သိမ့်တုန်နေအောင်ကို ပီးသွားတဲ့ မာလာနွယ်နဲ့ မရှေးမနှောင်းမှာပဲ ဦးမြဒင်ကလဲ သမီးရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့ရဲ့လိင်တန်ကြီးအဆုံးသွင်းထားလိုက်ပီး သုက်ရည်တွေကို ထုက်လွှတ်လိုက်ပါတယ်၊။စောက်ရည်တွေအထွက်ကြမ်းပြီး ပီးသွားတဲ့ မာလာနွယ်ရဲ့ပျော့ခွေနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုထွေးပွေ့လိုက်ရင်း သားဖနှစ်ယောက်ဟာ ဆိုဖာကြီးပေါ်မှာ ငြ်ိမ်ကျသွားပါတော့တယ်။
………………………………………………
အခန်း ( ၄၀ )
ညဉ့်အမှောင်ရဲ့အောက်မှာ ၀န်းကျင်တစ်ခုလုံးဟာ အိပ်မောကြနေပီး တချက်ချက်မှာ ထအော်လိုက်တဲ့ ညဉ့်ငှက်တချို့ရဲ့အော်မြည်သံကလွဲရင်ပကတိငြိမ်သက်လျှက်ရှိပါတယ်။
သုခစံအိမ်ကြီးထဲကအော်ညီးသံတွေကလဲ ညဉ့်နက်လာတော့ တိုးတိတ်ပျောက်ကွယ်ပီး ငြိမ်သက်သွားပါတယ်၊ကိုယ်စီအခန်းတွေထဲမှာ အိပ်စက်အနားယူနေကြရင်းညတစ်ညရဲ့အချိန်တွေကိုပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့ပဲ ကုန်ဆုံးလိုက်ကြပါတော့တယ်။
နောက်တစ်နေ့မိုးသောက်လို့ အလင်းရောက်တော့ ဦးမြဒင်က ထုံးစံအတိုင်းပဲစောစီးစွာပဲနိုးလာပါတယ်၊ရင်ခွင်ထဲမှာမှေးစက်နေတဲ့ မာလာနွယ်ကို ငုံ့ကြည့်ပီး နဖူးလေးကို တယုတယနမ်းမိပြန်တော့ သူ့ကိုယ်သူ လူလေးတစ်ယောက်လို ခံစားလိုက်ရပြန်ပါရော။
မာလာနွယ်ရဲ့ မျက်နာလေးကို ကြည့်နေရင်းနဲ့ မိနစ်တွေပြောင်းရွေ့သွားတော့ ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ ပုလဲလေးတစ်လုံးကို ဖွင့်ဟလိုက်သလို သမီးရဲ့ မျက်တောင်ေကာ့ကော့လေးတွေက လှုပ်ခက်သွားပြီး မျက်လွှာလေးက ပွင့်ဟ လာပါတယ်၊သူမကိုငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံနဲ့ မျက်နာတစ်ခုကို အပြုံးလေးနဲ့ တုန့်ပြန်လိုက်ရင်း နှင်းဆီဖူးလေး ပွင့်အာလာသလို နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပွင့်ဟ လာပြီး စကားလုံးအချို့ ခုန်ထွက်လာပါတယ်။
အိပ်ယာပေါ်မှာ ခန္ဒာကိုယ်ခြင်း နှီးနှောပီး စကားအချို့ကိုပြောဆိုနေလိုက်ရင်း အချိန်တစ်ခုကိုရောက်လာတော့ နံနက်ခင်းရဲ့ဆောင်ရွက်ဖွယ်ရာတွေကို လုပ်ကိုင်လိုက်ကြပါတယ်၊ဒီနောက်မှာတော့ သုခစံအိမ်ကြီးထဲက လူတွေအတွက်ပျော်ရွှင်စရာနေ့ရက်တွေပဲ ဖြစ်နေကြပြန်တာပေါ့။
ရက်အချို့ကို ကုန်လွန်ပြီးတဲ့နောက်မင်းခန့်ကျော်မန်းလေးကိုပြန်သွားတော့ ကိုကိုမှကိုကို ဖြစ်နေတဲ့ ၀င့်ဝါကျော်ကလဲ မင်းခန့်ကျော်နဲ့ မန်းလေးလိုက်သွားရင်း အခန်းငှားပြီးအတူနေလိုက်ကြပါတယ်။မင်းခန့်ကျော်မန်းလေးပြန်သွားပီး မကြာခင်မှာပဲ ဦးကျော်ကျော်လဲ မထင်မှတ်တဲ့ ကိစ္စတစ်ခုပေါ်လာပြီး မန်းလေးကိုသွားလိုက်ရပါတယ်။
သွားရတဲ့အကြောင်းရင်းကတော့ ဦးကျော်ကျော်နဲ့ အင်မတန်ရင်းနှီးတဲ့ သူငယ်ချင်းဆရာဝန်ကမြန်မာနိုင်ငံမှာ ကုလို့မရတဲ့ရောဂါဖြစ်နေတာကြောင့်ထိုင်းကိုဆေးကုသွားရမှာဖြစ်လို့ သူသွားနေတဲ့အချိန်မှာ သူ့ရဲ့ဆေးခန်းကို ကြည့်ထားပေးနိုင်မလားလို့မေးလာပါတယ်။
ဦးကျော်ကျော်လဲ သူငယ်ချင်းလဲဖြစ်ကျန်းမာရေးကြောင့်လဲ ဖြစ်တာကြောင့်ဒီမှာရှိတဲ့ဆေးခန်းကို ပိတ်ထားခဲ့ပီး မန်းလေးကို သွားလိုက်ရပါတယ်၊ဒီအခါမှာတော့ သုခစံအိမ်ကြီးထဲမှာ လူသုံးယောက်ပဲ ကျန်နေခဲ့ကြပီး အဲဒီထဲကမှ ဦးမြဒင်နဲ့ မာလာနွယ်တို့ကတော့နေ့ညမရွေး အချိန်နေရာမရွေးပဲ ချစ်ပွဲဝင်နေကြရင်း တစ်ခုသောနေ့မှာတော့...
"ဖေဖေ သမီးဖေဖေ့ကိုပြောစရာတစ်ခုရှိတယ်"
"အေးပြောလေသမီး ဘာပြောမှာလဲ"
"အင်း...ဘယ်ကစပြောရမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး ဒီလိုပါဖေေဖ သမီးမှာ ကိုယ်၀န်ရှိနေပြီ"
"ဟင်တကယ်လားသမီး ဘယ်တုန်းက စ သိတာလဲ "
"ဒီနေ့မနက်မှသေခြာသိတာဖေဖေ အရင်နေ့တွေကတော့ သမီးလဲ မသင်္ကာတာပဲရှိတာ မသေခြာဘူး ဒီနေ့မနက်ကြသေခြာသိရအောင်ဆီးစစ်ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ်၀န်ရှိတယ်ဆိုတာသေခြာသွားတာ"
"သမီးက ဘယ်လိုထင်လဲဖေဖေပြောတာက အဲဒီကိုယ်၀န်က ဘယ်သူနဲ့ရတယ်လို့ ထင်လဲ "
"သမီးကတော့ဖေဖေနဲ့လို့ထင်တယ်သား မင်းခန့်ပြန်လာတဲ့နေကစပီး သမီးကဖေဖေနဲ့ပဲ အိပ်နေတာလေ အဲတော့ အခုကိုယ်၀န်ကဖေဖေနဲ့ရတာပဲ"
"သမီးကိုယ်၀န်ရှိတာကိုဖေဖေ၀မ်းသာပါတယ်ဘယ်သူနဲ့ရရ သမီးကမွေးတဲ့ကလေးဆိုရင်ဖေဖေကတော့ ချစ်မှာပဲ ဒါနဲ့သမီးမြေးလေး ငယ်ငယ်ကိုလဲ စစ်ကြည့်လိုက်ဦး"
"ဟုတ်ဖေဖေ သမီးလဲ စစ်ကြည့်ပေးမလို့ သမီးမှာကိုယ်၀န်ရှိနေပီဆိုတာ အခု သိသိခြင်းဖေဖေ့ကို လာပြောတာ"
"သမီးဆန္ဒက ဘယ်လိုလုပ်ခြင်လဲ သမီးဗိုက်ထဲက ကိုယ်၀န်ကိုမွေးမှာလား "
"ဟုတ်မွေးမှာပေါ့ဖေဖေ မမွေးပဲ အပစ်မရှိတဲ့ ကလေးကို သမီးဖျက်ဆီးမပစ်ခြင်ဘူး"
မာလာနွယ်ငယ်ငယ်ကိုခေါ်ပြီး စစ်ကြည့်လိုက်တော့ အဖြေက သူမနဲ့ အတူတူပဲ ဖြစ်နေတာကိုတွေ့လိုက်ရပါတယ်၊ဒီအခါမှာတော့ မန်းလေးက သမီးကို ဖုန်းဆက်ပြီး စစ်ကြည့်ခိုင်းလိုက်ပါတယ်၊အဖြေကိုစောင့်နေလိုက်ရင်း မကြာခင်ပဲ ၀င့်ဝါကျော်ကဖုန်းခေါ်လာပြီး သူမမှာလဲ ကိုယ်၀န်ရှိနေပီဆိုတာကိုပြောပြလာပါတယ်။
သုခစံအိမ်ကြီးထဲမှာရှိတဲ့ မိန်းမသုံးယောက်လုံးက ပြိုင်တူကိုယ်၀န်တွေရှိနေတော့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲလို့ မာလာနွယ်စဉ်းစားနေရပါတယ်၊သူမကတော့ အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်လို့ ကလေးမွေးတာ မဆန်းပေမဲ့ အိမ်ထောင်မရှိတဲ့ သမီးနဲ့တူမက ကလေးကို ဘယ်လိုမွေးကြမလဲ ။အမျိုးမျိုးစဉ်းစားပီးတဲ့ အခါမှာတော့ အကောင်းဆုံးနဲ့ အသင့်တော်ဆုံးအဖြေတစ်ခုကို ရလိုက်ပါတယ်၊ဒါနဲ့ပဲ သမီးဝင့်ဝါကျော်ကို ဖုန်းခေါ်ပြီး အိမ်ကို ပြန်လာခဲ့ဖို့ပြောလိုက်ပါတယ်။
ညနေရောက်တော့ ၀င့်ဝါကျော်အိမ်ကိုပြန်ရောက်လာလို့ မိသားစုတွေ စုဖွဲ့ပြီး တိုင်ပင်လ်ိုက်ကြပါတယ်၊မာလာနွယ်ကလဲ သူမစဉ်းစားထားတာကိုအားလုံးကိုပြောပြလိုက်တော့ အကုန်လုံးက လက်ခံတာကြောင့်သူမရဲ့ အစီစဉ်တိုင်း လုပ်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လ်ိုက်ကြပါတော့တယ်။
"မေမေ အဲဒါဆိုရင်သမီးတို့က ကလေးမွေးပြီးတဲ့အထိ အိမ်ထဲမှာပဲနေရမှာတော့ အဲဒါဆိုရင်ကျောင်းက ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
"တစ်နှစ်နားရမှာပေါ့သမီးရယ်ငယ်ငယ်လဲ အရင်ကစီစဉ်ထားတာတွေ တစ်နှစ်ရပ်ထားလိုက်ကလေးမွေးပြီးမှပဲလျှောက်စရာရှိတာတွေကို
လျှောက်ပေါ့"
"ဟုတ်မေမေပြောတဲ့ ကလေးသုံးယောက်လုံးကိုမေမေကမွေးတယ်ဆိုတာ ပတ်၀န်းကျင်က ယုံကြပါ့မလား "
"မယုံစရာမရှိပါဘူး သမီးရယ်မေမေတို့ သုံးယောက်လုံးက ပြိုင်တူ ကိုယ်၀န်ရှိနေကြတာပဲမွေးရင်လဲ မရှေးမနှောင်းလောက်ပဲမွေးကြမှာပါ ပီးတော့ သမီးဖေဖေက ဆရာဝန်လေမေမေက သုံးမွှာပူးမွေးတယ်ဆိုတာ လူတွေမယုံစရာမရှိပါဘူး"
"တကယ်ဆိုရင်သမီးက ကိုကိုနဲ့နေလို့မေ့နေတာကတော့ ထားပါ အိမ်မှာနေတဲ့ ငယ်ငယ်ကိုတော့ ဗိုက်မကြီးအောင်ဖေဖေက လုပ်ပေးသင့်တယ်"
"သမီးဖေဖေကလဲမေ့သွားတာနေမှာပါ သမီးတို့မန်းလေးရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်ပဲ သမီးဖေဖေလဲ မန်းလေးသွားလိုက်ရတာလေ"
ရာသီအချိန်အခါအလိုက်ပွင့်ဖူးကြတဲ့ ပန်းတွေဟာ သူတို့ပွင့်ချိန်ရောက်တာနဲ့ ဖူးပွင့်လာကြပါတယ်၊သူတို့ အလှည့်ပြီးတော့လဲနောက်ပွင့်မဲ့ ပန်းတွေကို လက်ဆင့်ကမ်း တာဝန်ပေးအပ်ခဲ့ကြပီး သူတို့ကတော့ တစ်နှစ်တာအတွက်အနားယူသွားကြပါတယ်။
ဒီလိုနဲ့ပဲ အလှည့်ကျ ပွင့်ဖူးကြရင်းနဲ့ ရက်တွေ လတွေ ကုန်ဆုံးသွားပြီး တစ်နှစ်ဆိုသောအချိန်ကိုကျော်လွန်သွားရင်တော့ အနားယူနေတဲ့ ပန်းတွေရဲ့ အလှည့်ကို ပြန်ရောက်လာပြန်တာပေါ့။ပန်းမျိုးစုံတို့ အလှည့်ကျစီ ဖူးပွင့်ကြပီး တစ်နှစ်ဆိုသော အချိန်ကိုရောက်လာတော့ သုခစံအိမ်ကြီးထဲမှာ ကလေးငိုသံတွေနဲ့ ဆူညံလို့နေပါတယ်။
ငိုနေတဲ့ ကလေးတွေကို မနိုင်မနင်းနဲ့ချော့မြှူနေတဲ့သူကတော့ မာလာနွယ်ပဲပေါ့၊၀င့်ဝါကျော်နဲ့ငယ်ငယ်ကတော့ ကလေးမွေးတာနဲ့ သူတို့ရဲ့ ဘ၀လမ်းအတွက်ပညာသင်ယူနေကြရင်း ကျောင်းပိတ်ရက်တွေလောက်မှသာ အိမ်ကိုပြန်လာကြပီး များသောအားဖြင့်တော့ မြို့မှာပဲ နေကြပါတယ်။
ဘယ်လိုအမျိုးစပ်ရမှန်းမသိတဲ့ ကလေးတွေကို ချစ်ခင်ကြင်နာရင်းနဲ့ပဲ မာလာနွယ်ဟာ အချိန်တွေကုန်ဆုံးသွားရပါတယ်၊ကလေးသုံးယောက်ထဲမှာမှ တစ်ဦးတည်းသောယောက်ျားလေးဖြစ်တဲ့ ၀င့်ဝါကျော်ရဲ့သားလေးကိုတော့ မာလာနွယ်က အချစ်ဆုံးပါပဲ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ငါးနှစ်ဆိုသောအချိန်ကုန်ဆုံးသွားတော့ သုခစံအိမ်ကြီးရဲ့ အိမ်ကြီးရှင်ဖြစ်တဲ့ ဦးမြဒင်ဟာ ဆုံးပါးသွားရပါတယ်၊အခုအခါမှာတော့ သုခစံအိမ်ကြီးထဲမှာ မာလာနွယ်နဲ့ဦးကျော်ကျော်ရယ်၅ နှစ်အရွယ်ကလေးသုံးယောက်ရယ်ပဲ ကျန်ရှိနေပါတော့တယ်၊
မင်းခန့်ကျော်ကတော့ အလုပ်သင်ဆရာဝန်ဘ၀မှာပဲ အတူတာဝန်ကျတဲ့ ဆရာဝန်မနဲ့ယူလိုက်ပြီး ၀င့်ဝါကျော်ကလဲ သူမတာဝန်ကျရာမြို့က လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်နဲ့ လက်ထပ်လိုက်ပါတယ်။ငယ်ငယ်ကတော့ ယခုအချိန်ထိ အိမ်ထောင်မကျသေးပေမဲ့ အလုပ်တာဝန်တွေနဲ့ မအားလပ်နိုင်အောင်ပဲ ဖြစ်နေရပြီး အိမ်ကို တစ်နှစ်တစ်ခေါက်တောင်မရောက်နိုင်ပဲ ဖြစ်နေရပါတယ်၊
အရင်က မိသားစုတွေ စုံစုံလင်လင်ရှိခဲ့တဲ့ သုခစံအိမ်ကြီးမှာ ယခုအခါမှာတော့ တကွဲတပြားစီ ဖြစ်ကုန်ကြပီး နှစ်သစ်ကူးရုံးပိတ်ရက်တွေမှသာ မိသားစုတွေ ပြန်လည်စုံစည်းကြပါတယ်၊နောင်မှာတော့ နှစ်တွေကြာလာတာနဲ့အမျှ သုခစံအိမ်ကြီးကို ပြန်လာတဲ့ အကြိမ်ရေကလဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ နဲလာပါတော့တယ်။
သုခစံအိမ်ကြီးထဲမှာပဲမွေးပီး ကြီးလာတဲ့ ကလေးသုံးယောက်ကရော သူတို့ရဲ့ မိဘတွေလို ချစ်စခန်းတွေ ဖွင့်ကြဦးမလား...၀င့်ဝါကျော်နဲ့ မင်းခန့်ကျော်တို့မောင်နှမကရောတွေ့ဖြစ်ကြသေးလား...။သူတို့ရဲ့အချစ်တွေကရောအေးစက်သွားပြီလား...ငယ်ငယ်ကရော မိသားစုအသစ်ဘ၀အသစ်နဲ့ပျော်နေပြီလား...ဆိုတာကိုဖြင့်မှန်းဆတွေးတောရင်းနဲ့..........။ ။
ပြီးပါပြီ
ဟာယာ ရွှင်လန်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ။
No comments:
Post a Comment