ဓါးပြပေးတဲ့ ၀ေစု အပိုင်း ( ၁ )

 ဓါးပြပေးတဲ့ ၀ေစု အပိုင်း ( ၁ )

လမင်းကြီး ရေးသည် 

အင်းစက်စာပေ ဖြစ်ပါသည်။

အခန်း ( ၁ )

မြကြီး..

အလုပ်အကိုင်က ကြေးစားလူမိုက်၊ပိုက်ဆံပေးပြီး မဟုတ်တာ လုပ်ခိုင်း၊အကုန်ရသည်။ တရားမဝင် ငွေတိုးချေး မာဖီးယားဂိုဏ်းတွေရဲ့ လက်စွဲတော်ပေါ့၊ အငှားချောင်းရိုက်ပေးရမလား၊ မိုက်ကြေးခွဲရမလား၊အုပ်စုဖွဲ့ ပြဿနာရှာပေးရမလား၊ အကုန်ရသည်။ အထူးသဖြင့်တော့ အကြွေးတောင်းပေးတာပေါ့၊ငွေတိုးချေး ဒုစရိုက်ဂိုဏ်းတွေက ချေးငွေ အချိန်ကျလို့ ပြန်မဆပ်၊ အတိုးမသတ်တဲ့ ကြွေးယူသူတွေကိုကြာကြာသည်းခံတတ်လေ့မရှိ၊ မြကြီးတို့လို လူမိုက်တွေ မွေးထားပြီး ခြိမ်းခြောက် အကြွေးတောင်းခိုင်းလေ့ရှိသည်။

တောင်းလို့မရရင်တော့ မှတ်မှတ်သားသား နာကျင်အောင်ရိုက်ခဲ့၊ ထိုးခဲ့ကြိတ်ခဲ့လေ့ရှိ၏။

လူတွေကလဲ လူတွေပဲ၊ တချို့က လွယ်လွယ်ယူပြီး လွယ်လွယ်ပြန်ဆပ်လေ့မရှိ၊အထူးသဖြင့်၊ ဖဲဝိုင်းတွင်ချေးမိသော အကြွေးသမားများ၊ ဘောလုံးပွဲလောင်းသည့် လောင်းကစားသမားများအထိများကြသည်။

တကယ်လို့သူတို့ကိုအလုပ်အပ်မယ့်သူမရှိလို့ပိုက်ဆံပြတ်လာရင်တော့၊အခွင့်အရေးရရင်ရသလို၊ ဖောက်ထွင်းမှု၊ လူနိုးလာရင် အနုကြမ်းစီးမှုမှနေ၍ ဓားပြမှုအထိ ကျူးလွန်လေ့ရှိ၏။သူ့မှာ အမြဲတမ်း လက်စွဲတပည့် ၂ယောက် ၃ယောက်လောက်တော့ရှိသည်။

အခုလဲကြည့်အလုပ်အပ်မယ့်သူမရှိတာကြာတော့ ဘိုင်ပြတ်နေတာကြာပြီ၊ထိုင်နေလို့တော့ မရတော့၊ တစ်ခုခုတော့ လုပ်မှ့ဖြစ်တော့မည်၊ဒါကြောင့် ဒီနေ့ည ဂွတိုနဲ့ ငခွက်၊ တပည့်ကျော်၂ယောက်ကိုခေါ်ပြီး၊ အမဲရှာထွက်ခဲ့ကြ၏။ အတက်ရ ချောင်မယ့်အိမ်၊ တစ်အိမ်အိမ်ကိုတော့ ဝင်မှရတော့မည်။ ဒါမှလောလောဆယ် အူစိုမည်။

သူတို့ပစ်မှတ်ထားရမယ့် အိမ်တွေက၊ ချမ်းသာရမည်၊ ငွေနှင့်အတွင်းပစ္စည်း အတော်ရှိရမည်။ ဆိတ်ငြိမ်၍ လူနေထူထပ်သော ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ဝေးရမည်၊ မိသားစုနည်းရမည်၊ ဖြစ်နိုင်လျှင် အိမ်မှာ ယောင်္ကျားသနာသိပ်မရှိ၊ ရှိလျှင်လည်း အိမ်မကပ်ပဲ ပြင်ပအလုပ် ထွက်လုပ်နေပြီးမိန်းမနဲ့ ကလေးများသာ ကျန်ရင် သူတို့အကြိုက်ဖြစ်သည်။

ဒါတွေသိဖို့လဲ လွယ်သည်တော့မဟုတ်၊ သူတို့အချိန်ယူ ထောက်လှမ်းပြီး၊သတင်းအချက်အလက် စုဆောင်းထားရတာ ဖြစ်သည်။ သူ့မှာကာလအတန်ကြာကထဲက မျက်စိကျပြီးသား အိမ်တစ်အိမ် ရှိပြီးဖြစ်သည်။ သူ့မျက်စိထဲမှာ ပေါ်လာတဲ့ အိမ်ကတော့... ဦးညီထက်တို့ မိသားစု၏ အိမ်ဖြစ်သည်။

ဦးညီထက်ကစီးပွားရေးသမားကန်ထရိုက်တာတစ်ဦးဖြစ်၏၊ တစ်ပတ်မှာ ၅ ရက်လောက်က အိမ်မကပ်၊ နယ်ခရီးတွေ ဆက်တိုက်သွားနေရသည်။ မိသားစုက သုံးယောက်ထဲ၊ စနေ၊ တနင်္ဂနွတွေကျမှ မိသားစုဆုံဖြစ်၊ နေဖြစ်ကြသည်ပေါ့။ဒါတောင် တချို့အပတ်တွေမှာ စနေ၊ တနင်္ဂနွတောင် အိမ်မပြန်ဖြစ်။

ကြားရက်တွေမှာ ရှိရင်တောင် ကိစ္စဝိစ္စများသူဖြစ်လို့ ညဉ့်နက်မှ အိမ်ပြန်ရောက်တတ်တာဖြစ်သည်။သူဒီအိမ်ကို ပစ်မှတ်ထားတာကြာပြီ။ တခြားအလုပ်တွေ အဆင်ပြေနေလို့ မလှည့်ဖြစ်သေးတာလေ..။

ဦးညီထက်က အသက် ၄၅ နှစ်လောက်ရှိပြီး၊ သူ့မိန်းမကတော့ ဒေါ်ဝေဝေလွင်၊ ဒီနှစ်ထဲမှာ အသက် ၄ဝ ရှိပြီ၊ ပိုက်ဆံလဲရှိ၊ ခန္ဓာကိုယ်လဲ ထိမ်းသိမ်းတတ်တော့ အခုထိ လှလို့ကောင်းတုန်း၊ အသားကတော့ အဖြူ မဟုတ်၊ အသားလတ်သည်ဟု ခေါ်နိုင်သော်လည်း၊ အညိုဘက်တောင် အားသန်၏၊ ဒါပေမယ့် တကယ့်ကိုညိုချော ဖြစ်သည်။ သူမ ပြင်ဆင်တတ်ပုံနှင့် လူတွေ နှစ်ခါပြန်ကြည့်ယူရတတ်သည်။

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တစ်ဦးတည်းသော သားဖြစ်တဲ့ ဝင်းထက်ရှိ၏။ အသက်က ၁ရနှစ်။ ကျောင်းတက်တုန်း၊သူက အိမ်မှာတစ်လှည့် မြို့ထဲက အဖေ့ဘက်က အဖိုးအဖွားတွေ အိမ်မှာ တစ်လှည့်နေသည်။ အဖိုးအဖွားတွေက မြေးကိုသိပ်ချစ်တော့ ငယ်ငယ်ထဲက ခေါ်မွေးထားသည်။ အခုတော့ ဝင်းထက် အမေနဲ့ပဲ အိမ်မှာ အနေများသည်။ အဖေက ခုတလော ခရီးထွက်ရတာ ဆက်တိုက်လို ဖြစ်နေသည်လေ။

................................................................................................................................

သူတို့ သတ်မှတ်ထားတဲ့နေ့..

စနေနေ့ည၊မြကြီးနဲ့အဖွဲ့ဦးညီထက်အိမ်ထဲမှာသူတို့အလုပ်စနေပြီ။ ဘယ်လိုဝင်သလဲ မမေးနဲ့တော့၊ လုပ်နေကျသူတို့အဖို့ငှက်ပျောသီးအခွံခွာစားရတာထက်တောင် လွယ်သေး၏။ဆေ့ဖ်တီးအတွက် မျက်နှာဖုံးတွေတော့ စွပ်လာခဲ့ကြသည်။ ဒီတစ်ပတ် ဦးညီထက်အိမ်မှာ ရှိမှာမဟုတ်၊ မန္တလေးဘက် တက်သွားတယ်ဟု အတိအကျ သတင်းရထားပြီးဖြစ်သည်။ သားအမိ နှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်တော့၏။

ဒေါ်ဝေဝေလွင်နှင့် ဝင်းထက်တို့ သားအမိနှစ်ယောက် ကြောက်လွန်းလို့ အသားတွေတောင် တဆတ်ဆတ် တုန်နေကြသည်။ လူဆိုးတွေက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဓားထောက်ပြီး လက်ပြန်ကြိုး တုပ်ထားကြသည်။လက်အုပ်ကလေးတွေချီပြီး လိုချင်တာ အကုန်ရှာယူသွားပါ။ အသက်ကိုတော့ ချမ်းသာပေးပါရန်တုန်ယင်သောအသံများဖြင့်တောင်းပန်နေကြသည်။

တပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဂွတိုနဲ့ငခွက်က ပစ္စည်းတွေ မွှေနှောက်ရှာဖွေပြီး တန်ဖိုးရှိတဲ့ ပစ္စည်းအတော်များများကို စုစည်းထုပ်ပိုးပြီး ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မြကြီးက မကျေနပ်နိုင်သေး၊ ဒီထက်မက ရှိရဦးမည်ဟု သူယုံကြည်ထားသည်။ ဒေါ်ဝေဝေလွင်နဲ့ သူ့သား ဝင်းထက်တို့ကို ပါးနားရိုက်၍...၊

"ဟင်..ဒါပဲရှိသလားကွ..၊ ဘယ်မလဲ ကျန်တဲ့ပစ္စည်းတွေ၊ မသေချင်ရင် အကုန်ထုတ်ပေး.."

ဝေဝေလွင် မတတ်နိုင်တော့၊ နာလဲနာ၊ သေမှာလဲကြောက်သည်။ ဒါကြောင့် ကြိုးတန်းလန်းနှင့်ပင် အတွင်းခန်းထဲ ခေါ်သွားပြီး၊ အိမ်မှာဖွက်၍ သိမ်းထားသော အတွင်းပစ္စည်းများကိုထုတ်ပေးလိုက်ရတော့သည်။

( အမှန်တော့ သူတို့ပစ္စည်း အများစုက ဘဏ်မှာအပ်ထားပြီး ပွဲတက်ရန် အချို့ပစ္စည်းများကိုသာ အိမ်မှာ သိမ်းထားမိလို့ တော်သေးသည်ဟု ပြောရမည် )

"ကျမတို့ သားအမိကို ဘာမှ မလုပ်ပါနဲ့တော့ရှင်။ ကျမတို့ဆီမှာရှိတာ ဒါအကုန်ပါပဲ။ အကုန်လုံး ထုတ်ပေးလိုက်တာပါ။ အသက်ကိုတော့ ချမ်းသာပေးပါ၊ ကျမတို့ ရဲမတိုင်ပါဘူးရှင်.."

မြကြီးက ဝေဝေလွင် ပြာနေအောင် တောင်းပန်နေတာကို ကြည့်ပြီး စိတ်ထဲက ပျော်သလိုတောင် ဖြစ်လာသည်။ ဒီဟာမ ကြောက်ချီးပန်းနေပြီ၊ ငါခိုင်းသလို အကုန်လုပ်မှာပဲ၊ နဲနဲတော့ ကစားလိုက်ဦးမှ၊ လို့တွေးပြီး... သူ့လက်ထဲက ဓားနဲ့ ဝေဝေလွင်ရဲ့ လည်ပင်းကို ထောက်ထားပြီး နံရံကို ကျောမှီကပ်ပြီး ရပ်ခိုင်းလိုက်သည်။

"ငါမကျေနပ်သေးဘူး..ထပ်လိုချင်သေးတယ်.."

ဝေဝေလွင်က..

"ရှိကြီးခိုးပါရဲ့ရှင်..ကျမတို့အိမ်မှာရှိတာ အကုန်ပေးပြီးပါပြီ၊ တကယ်ကို ဘာမှမကျန်တော့ပါဘူး။ ရှိသေးရင် ကျမအကုန်ပေးပါတယ်။ ကျမတို့ကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့နော်.."

ဝေဝေလွင် ဒီလိုပြောတော့ မြကြီးက အားရပါးရ ပြုံးလိုက်ပြီး..

"ဘာလို့ ဘာမှမကျန်တော့ရမှာလဲ၊ ဒီမှာ.. ဒါကြီးက ဘာလဲ၊ ဒါရှိသေးတယ်လေ.."

......................................................................................

အခန်း ( ၂ )

သူက လွတ်နေတဲ့လက် နောက်တစ်ဘက်နဲ့ ဝေဝေလွင်ရဲ့ ၃၇ လက်မလောကျဆိုဒ်ရှိတဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဇတ်ကနဲ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ဝေဝေလွင်က သဘာဝအလျောက် တားဆီးသည့်အနေနှင့်၊ မြကြီး၏လက်ကို အလိုအလျောက် ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်မိပြီး၊

"မ..မလုပ်နဲ့နော်...ကျမတောင်းပန်ပါတယ်၊ ကျမကို ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့ရှင်"

"ဟားဟား..တောင်းပြီး ပန်ရအောင် ငါ့မှာ ဘာပန်းမှာမှ မပါလာခဲ့တာ၊ နင်က ဘာပန်ချင်လို့လဲ၊ ဟာ.. သတိရပြီ၊ နင်ပန်ချင်ရင် ငါ့ရွှေပန်းကြီးတော့ ရှိတယ်၊ ဟီးဟီး ပေးမယ်၊ ပေးမယ်"

မြကြီးက ဝေဝေလွင်ရဲ့ လက်တွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဖြည်ထုတ်လိုက်ပြီး၊ နို့ကြီးတွေကို ကျကျနနကြီး ညှစ်ကိုင်လိုက်တော့၏။

"ရှင်..ကျမကိုလွှတ်နော်..အခုလွှတ်"

ဝေဝေလွင်က အတင်းဖျစ်ညှစ် တွန့်လိမ်ပြီး ရုန်းကန်နေသည်။

"ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း..စောက်ကောင်မကြီး..၊ နင်အလကားနေရင်း အသားအနာခံ ရုန်းမနေနဲ့.၊ ငါ့ဓားက နင့်လည်ပင်း တကယ်ချော်လှီးမိလို့ အလကားပဲတင်း သေနေအုံးမယ်.. အမယ်.. အမယ်.. ညည်းနို့ကြီးတွေက နုနုအိအိကြီးတွေပါလား ငါ့လက်နဲ့ ကိုင်ရတာ တစ်ပြည့်ပဲဟ၊ ဒါမျိုးမှ ကြိုက်တာ"

ဝေဝေလွင်က ထပ်ပြီးရုန်းကန်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း ဓားကလည်ပင်းမှာ ထောက်ထားဖြင့် မလှုပ်ရဲတော့ပေ။

မြကြီးက ထပ်ပြီး..

"ဘယ်မလဲပြစမ်း..နင့်အိုး အခြေအနေ စမ်းကြည့်ရအောင်..၊ အမယ် အိုးကြီးက နဲတာကြီးမှ မဟုတ်ပဲ၊ ရှေ့ဘက်က ဒယ်အိုးကြီးကရော၊ ကိုင်ကြည့်စမ်းမယ်၊ ငါ့ခရမ်းသီးနှပ်ဖို့ အတော်ပဲလားလို့.."

မြကြီးက ပေါက်ပေါက်ရှာရှာတွေ လျှောက်ပြောရင်း ဝေဝေလွင်ရဲ့ပေါင်ကြားကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးရှိုပြီး အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထမီပေါ်က နှိုက်လိုက်တာတောင် သူ့လက်ကြမ်းကြီးက အဖုတ်အုံ နုနုဖောင်းဖောင်းကြီးရဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ မုံ့ပေါင်းကြီးတစ်ခုကို လက်နှင့်အုပ်ကိုင်လိုက်ရသည့်အလား။

"ဟာ... နင်က ပစ္စည်းကောင်းကြီးကို ဖွက်ထားတာကိုးကွ၊ ဒီပစ္စည်းမျိုးက တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပြီး ဖွက်မထားသင့်ဘူး၊ သူများတွေကိုလဲ ဝေစားသင့်တယ်။ကဲ ငါအရင် မြည်းကြည့်မယ်ကွာ၊ ပြီးမှ ဒီအခန်းထဲက ကောင်တွေကို အကုန်ခွဲပြီး ဝေကျွေးမယ်၊ ခွဲမယ်ဆိုပေမယ့် မကြောက်ပါနဲ့၊ ငါ့ဓားကြီးက လုံးလုံးကြီးပါ၊ မရှပါဘူး..ဟဲ..ဟဲ.."

"မ...မလုပ်ကြပါနဲ့..၊ ချမ်းသာပေးပါရှင်၊ ရှိတဲ့ပစ္စည်း အကုန်ယူပြီး ပြန်ကြပါတော့"

"အဲဒီ နင်ပြောတဲ့ ပစ္စည်းထဲမှာ၊ နင်လည်းပါတယ်လေ၊ စကားသိပ်များမနေနဲ့တော့..."

"လွှတ်ပါ၊ ကျမကိုလွှတ်ပါရှင်..."

"ဖြန်းးး"

"အာ့..အမယ်လေး.."

မြကြီးက ဝေဝေလွင်ရဲ့ ပါးကို တစ်ချက် လွှဲရိုက်လိုက်ပြီးတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ကျအသွား နှစ်ချက် ပိတ်ကန်လိုက်သည်။

"နင်တော့နာတော့မယ်၊ အေးအေးဆေးဆေး နေပါဆိုမရဘူး..ဘာလဲ!...သိပ်သေချင်နေပြီလား..."

ဝေဝေလွင် ငြိမ်ကျသွားသည်။ နာလဲနာ၊ ဘာမှလဲ စောဒက မတက်ရဲတော့ပါ။ငခွက်ဆိုတဲ့ကောင်က အကောင်ကြီးကြီး၊ ထွားထွားကြီး၊ သူက ဝေဝေလွင်ရဲ့ သားဖြစ်သူ ဝင်းထက်ကို ချုပ်ထိမ်းထားပြီး၊ အိပ်ခန်းတံခါးကို မှီပြီး ရပ်ခိုင်းထားသည်။

ဂွတိုကတော့ နာမည်နဲ့လိုက်အောင်၊ ပုကွကွ ဂင်တိုတို၊ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာက သေနတ်တစ်လက် ရှိနေသည်။သူက ခပ်ခွာခွာက ပစ်ကွင်းရှင်းတဲ့ နေရာကနေပြီး သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးကို အဝေးက ချုပ်ထားသည်။ သူ့မျက်နှာကြီးက ပြုံးပြုံးကြီး ဖြစ်နေသည်။ သူသိနေတယ်လေ၊

ဒီနေ့အနုကြမ်းစီးရတာ ပစ္စည်းတွေ ရမယ့်အပြင်၊ ရင်ခုန်စရာ အပိုဆုပါ ပါဦးမယ်ဆိုတာကို...။

မြကြီးက..

"မင်းအနေနဲ့ ငါတို့တွေရဲ့ယာယီမယားအဖြစ်၊ ကြည်ကြည်ဖြူဖြူနဲ့ လိုက်လျောမယ်ဆိုရင်၊

မင်းအပ်ဖျား တစ်ထောက်တောင် မနာစေရဘူးလို့ အာမခံတယ်။ အခုလိုပဲ ရီးတီးယားတား လုပ်နေမယ်ဆိုရင်တော့ မင်းတို့သားအမိ နှစ်ယောက်စလုံး.."

မြကြီးက စကားကိုရပ်ထားပြီး ဆက်မပြောတော့ပဲ၊ အဓိပ်ပါယျပါပါနှငျ့ သူ၏လည်ပင်းကို လက်ညှိုးဖြင့်ဝိုက်ပြီး ရစ်ပြလိုက်သည်။ သတ်ပစ်မည်ဟု ချိမ်းချောက်လိုက်ခြင်း..။

..................................................................................................................................

ဝေဝေလွင်က ဒီလူကြမ်းကြီးတွေကို ဘယ်လိုမှ တောင်းပန်ညှိနှိုင်း၍ မရနိုင်တော့ဘူးဆိုတာ သိသွားသောကြောင့်၊ အားမတန်၍ မာန်လျှော့ရချေပြီ။

"ဒါ..ဒါဆိုလဲ.. ကျမသား မြင်အောင်တော့ ဘာမှမလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်.. ဒီတစ်ခုတော့ တောင်းပန်ပါတယ်"

"ဒီမှာ..ဒါ..စျေးရောင်းစျေးဝယ် လုပ်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်းမှာ ဈေးဆစ်ဖို့ အခွင့်အရေး လုံးဝမရှိဘူး၊ အားလုံးက ငါတို့သဘောပဲ။ ဘာမှဆရာလာမလုပ်နဲ့.."

မြကြီးက ပိတ်ဟောက်လိုက်သည်။

"ငါတို့လာတာက သုံးယောက်၊ ငါက မျှမျှတတရှိတဲ့ ခေါင်းဆောင်ကွ၊ မတရားမလုပ်ဘူး၊ လာ.. တို့တွေ မဲနှိုက်ပြီးတော့ ဆုံးဖြတ်ကြမယ်၊ ဘယ်သူက ဒီကောင်မကို အရင်ဖွင့်ခွင့်ရမလဲဆိုတာ ကြည့်ရအောင်.."

ဝေဝေလွင်က အခြေအနေကို မေ့သွားပြီး ထပ်အော်ပြန်သည်။

"မ..မလုပ်ပါနဲ့..အဲ့ဒီလို မလုပ်ကြပါနဲ့ရှင်"

မြကြီး ဒေါကန်သွားပြန်ပြီ၊ ဒီတစ်ကြိမ် ပါးမရိုက်တော့ပဲ၊ ဝေဝေလွင့်ဗိုက်ကို လက်သီးတစ်လုံး ခပ်ပြင်းပြင်း သွင်းလိုက်လေရာ ဝေဝေလွင်မှာ အင့်ကနဲ အော်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် ကုန်းကုန်းကြီး ကျသွားသည်။

"နင့်ကိုငြိမ်ငြိမ်နေပါလို့ဘယ်နှစ်ခါပြောရမလဲ။ ဘာလဲ ထမင်းမုန်းနေပြီလား.."

အားလုံးကိုမြင်နေရသော ဝင်းထက်မှာလည်း ကြောက်လွန်း၍ ဒူးတဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ သူ့မှာလည်း သေနတ်သမားက ချိန်ထားလို့ မလှုပ်ရဲ၊ မအော်ရဲ၊ ဝင်မတားရဲ။

မြကြီးက အိပ်ကပ်ထဲမှ သစ်သားမီးခြစ် တစ်ဘူးကို ဆွဲထုတ်လာပြီး၊ မီးခြစ်ဆံ သုံးချောင်းကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ တစ်ချောင်းကို တဝက်ကျော်ကျော်မှ ချိုးလိုက်သည်။

"ဒါတွေနဲ့ ဒို့မဲနှိုက်ကြမယ်၊ မကြည့်ပဲ မျက်နှာလွှဲပြီး တစ်ယောက်တစ်ခု ကောက်ရမယ်၊ အမြန်ကောက်ရမယ်၊ မစမ်းရဘူး၊ အတိုဆုံးအချောင်း ကောက်မိသူက၊ ဒီကောင်မနဲ့ ဖွင့်ပွဲကျင်းပပေးရမယ်၊ ကောင်းကြလား.."

ငခွက်နဲ့ ဂွတိုက တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ကြည့်ကြသည်၊ ပြီးတော့ သူတို့အကြည့်တွေက လူပျိုပေါက် ချာတိတ်လေး ဝင်းထက်အပေါ် တပြိုင်ထဲ ရောက်သွားကြ၏။ တဦးနှင့်တဦးလဲ မျက်စချီပြီး အချက်ပြနေကြသည်။

မြကြီးက သူတို့နှစ်ယောက် အချက်ပြနေကြတာ ကြည့်ရင်း အထာပေါက်သွားပြီး တဟားဟားထရီသည်။

"အေး..ဟုတ်သားပဲ..ငါမေ့သွားတယ်၊ ဒီအခန်းထဲမှာ ရှိနေတဲ့ ယောင်္ကျားက

သုံးယောက်မှမဟုတ်ဘဲ၊ လေးယောက်၊ လေးယောက်..ဟားးဟားး..."

..................................................................................................................................

အခန်း ( ၃ )

ငခွက်နဲ့ ဂွတိုကပါ သံယောင်လိုက်ပြီး လိုက်ရီကြသည်။ မြကြီးက ဝင်းထက်ဘက် လှည့်ပြီး..

"ဟေ့ရောင်..ချာတိတ်၊ ငါကဓါးပြပေမယ့် အမှန်တော့စိတ်ရင်းကောင်း..သဘောကောင်းကွ၊ အလကား ကြောက်မနေနဲ့၊ မင်းက အိမ့်ရှင်ဆိုတော့၊ မင်းကိုလဲ ငါတို့ဂိမ်းထဲ ဝင်ကစားခွင့်ပေးမယ်၊ ညီတူညီမျှပေါ့.."

မြကြီးကမီးခြစ်ဆံနောက်တစ်ချောင်းထပ်နှိုက်ရောလိုက်ပြီး..

"လာခဲ့စမ်းကောင်လေး..မင်းကအငယ်ဆုံးဆိုတော့ ဦးစားပေးရမယ်။ ရော့ ဟောဒီအပုံထဲက တုတ်တစ်ချောင်းကို လှည့်မကြည့်ပဲ ဆွဲကောက်စမ်း"

ဓါးပြက သူဘယ်လောက် သဘောကောင်းတယ် ပြောပြော၊ ဝင်းထက်ကတော့ အရမ်းကြောက်နေသည်။သူခိုင်းတာလဲ မငြင်းရဲပါ။လက်ဖျားလေးတွေ တုန်လို့ မီးခြစ်ဆံပုံထဲကို တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့မကြည့်ရဲဘဲ စမ်းကောက်လိုက်တာ ချိုးထားတဲ့ အတိုဆုံး မီးခြစ်ဆံက လက်ထဲပါလာတော့သည်။

ဝင်းထက်ရဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ အကြောက်လွန်နေတဲ့ ပုံစံကိုလဲကြည့်ပြီး အတိုဆုံးအချောင်းကို ကောက်မိတာလဲ တွေ့ရော၊ ဓါးပြသုံးယောက် သဘောအကျကြီးကျပြီး ဝါးလုံးကွဲ ရီလိုက်ကြလေသည်။

"ဟေး..ချာတိတ်..မင်းတော့ပွပြီကွ..ဒီညပွဲမှာ ဒီကောင်မကြီးကို ပထမဆုံးဖွင့်ဖို့ မင်းမှာ အခွင့်အရေး ရသွားပြီ၊

ကွန်ဂရက်ကျူရေးရှင်းပဲ၊ ကဲ.. အသင့်ပြင်တော့၊ မင်းပြီးရင် ငါဆက်ဆွဲမယ်..၊

ဟိုကောင် နှစ်ကောင်ကတော့ ပြီးမှ ပန်းကန်ဆေး၊ ခွက်ဆေးပေါ့ကွာ.. ဟား ဟား ဟား.."

ပြောပြောဆိုဆို မြကြီးက ဝေဝေလွင်ရဲ့ ခေါင်းကိုကိုင် ဆံပင်ကိုဆွဲပြီး မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းလိုက်လေရာ၊ဝေဝေလွင်တစ်ယောက် သူမကြုံရတော့မည့် ဝဋ်ကြွေးကြမ္မာကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။မျက်ရည်ကြီးတွေ ပေါက်ပေါက်ကျအောင် ငိုရင်း တစ်ကိုယ်လုံးလဲတုန်လို့ လက်အုပ်လေးသာချီပြီး သနားလိုသနားငြား တောင်းပန်နေရရှာသည်။

"အဲ့လိုကြီးတော့ မရက်စက်ပါနဲ့ရှင်..၊ ရှင်တို့အဖွဲ့ ကျမကို ဘယ်လိုလုပ်လုပ် ကျမသဘောတူပါပြီ။ ရှင်တို့တွေ ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ။ ဒါပေမယ့် ကျမသားကိုတော့ အဲ့ဒီလို မလုပ်ခိုင်းပါနဲ့၊တောင်းပန်ပါတယ်။ ဝင်းလေးက ကျမသားပါ၊ ဒီလိုလုပ်လို့ မရပါဘူးရှင်.."

"ဘာကွ..ဘာဖြစ်လို့ လုပ်လို့မရရမှာလဲ..၊ နင့်သားက လီးမပါလို့လား။ သူလဲလီးနဲ့ပဲ၊ စပ်ပတ်လိုးလို့ရတာပေါ့၊ အဲဒီနင့်သားလေးကို နင့်လင်လေးလို့ သဘောထားပြီးခံလိုက်..။ကောင်းတယ်ကွာ၊ ငါတို့.. သားအမိ အရင်းချင်း လိုးကြတာ ကြည့်ချင်တယ်၊ ဟေ့ကောင်တွေ..ဒါကတကယ့်ရှားရှားပါးပါးပွဲကွ၊ ဘယ်မှာမှ ရှာမရဘူး၊ ပိုက်ဆံ ပေးကြည့်ချင်တယ်ဆိုတာတောင် မကြည့်ရဘူးကွ..၊ ဒီညတော့ တို့ဒီပွဲနဲ့တင် တန်သွားပြီ.. သားအမိ အောကားကွ.. မဟုတ်ဘူးလား.."

မြကြီးက ဝေဝေလွင်ကို ဟောက်ရင်းက သူ့တပည့်တွေဘက် လှည့်ပြီး မဲတောင်းလိုက်သေးသည်။ ငခွက်က ဧည့်ထောက်ခံလိုက်သည်..

"ဟုတ်တာပေါ့ဆရာ။ ဆရာက တကယ်အကြံပိုင်တာဘဲ..ဟီး ဟီး.."

မြကြီးက ဝေဝေလွင့်ဆံပင်တွေကိုဆွဲပြီး..

"ကဲ..မင်းသမီး..စင်မြင့်ပေါ်.. အဲ..အဲ.. ကုတင်ပေါ်ကိုကြွ... ရှိုးပွဲစတော့မယ်.."

"ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း.. အဲ့သလိုမလုပ်ပါနဲ.."

ကန်တန်၊ကန်တန်လုပ်နေတဲ့ ဝေဝေလွင်ကို မြကြီးက အတင်းဒရွတ်တိုက် ဆွဲခေါ်လာပြီး ကုတင်စောင်းရောက်တော့ ကုတင်ပေါ် တွန်းချလိုက်တာ ပက်လက်ကလေးလန်ပြီး ကျသွားတော့သည်။ ဝေဝေလွင်က ကမန်းကတန်း ကုန်းထပြီး ပြေးရန်ကြံသော်လည်း၊ မအောင်မြင်ပါ။မြကြီးလို ကြမ်းတမ်းတဲ့ ယောင်္ကျားကြီး တစ်ယောက်ရဲ့ အင်အားကို သူမဘယ်ယှဉ်နိုင်မှာလဲ..။

မြကြီးက သူမရဲ့ပုခုန်းနဲ့ လက်မောင်းတွေကို အတင်းဖိ၍ ချုပ်ထားလေသည်။ ငခွက်ကလဲ အချိန်းအချက် လုပ်ထားသလိုပဲ၊ သူ့ဆရာ ချုပ်ပေးထားတဲ့ ဝေဝေလွင်ဆီလာပြီး ခါးက ထမီစကို ဖြေချလိုက်သည်။ ကျန်လက်တစ်ဘက်ကလဲ ဝင်းထက်ရဲ့ အင်္ကျီကော်လံစကို အားနဲ့ဆွဲထားသေးရာ ဝင်းထက်မှာလည်း ယက်ကန်ယက်ကန် ဖြစ်နေ၏။

ငခွက်ကတဆက်ထဲမှာပင် ခါးစပြေသွားသော ထမီကို အားနှင့်ဆောင့်ဆွဲ ချွတ်ချလိုက်ပြန်ရာ ဝေဝေလွင်၏ခါးတွင် အသားရောင်ပင်တီလေး တစ်ထည်သာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ ဝေဝေလွင်မှာ ခန္ဓာကိုယ် ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းသော အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ဖြစ်လေရာ၊ အယ်တုံနေသော ပေါင်လုံးကြီးတွေက အတုံးလိုက်အတစ်လိုက် ပေါ်လာရတော့သည်။

တစ်ထည်ထဲသော ပင်တီလေးက ဖင်ဆုံ အယ်အယ်လုံးလုံးကြီးကို လုံးဝပြည့်စုံအောင် ဖုံးကွယ်ထားနိုင်စွမ်းငှာ မတတ်နိုင်ချေ။ ပေါင်ကြားခွဆုံမှ ဖောင်းကားနေသော အဖုတ်ကြီးက ပင်တီပါးပါးလေးအောက်မှ အတင်းရုန်းကန် ထွက်နေသည်။

ပြောခဲ့သလိုပင် ဝေဝေလွင်မှာ အသားညိုမ ဖြစ်သော်လည်း၊ ထုံးစံအတိုင်း တော်ရုံတန်ရုံ နေ၊ လေမထိသော အတွင်းသားနေရာ ဖြစ်သဖြင့်၊ ပေါင်နဲ့ဖင်သားကြီးတွေမှာ အသားအတော်လတ်ပြီး ဝင်းမှဲ့လျက် ရှိလေရာ။ မြင်လိုက်ရသော သူတို့ ပုရိသတစ်သိုက်မှာ အသက်ရှုတွေမှားပြီး တံတွေးတွေ တဂွတ်ဂွတ် မြိုချနေရလေသည်။ ငခွက်က..

"ကဲ..ဒီကချစ်မကြီး..ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျနော်က ပွဲသိမ်းပန်းကန်ဆေးရတော့မှာမို့၊ကျနော်တို့အဖွဲ့ အဆင်သင့် စားရအောင် ပန်းကန်လေးဘာလေး အကျအန အရင်ပြင်ပေးပါရစေ.. နော်..."

မြကြီးက သူ့တပည့်ရဲ့အပြောကို သဘောကျစွာရီပြီး..

"ဟား ဟား..အေး..ကောင်းပါ့ကွာ..။ အဆင်သင့် ကောင်းကောင်း၊ စားချင်စရာ ဖြစ်အောင် ပြင်ကွာ၊ ဒါပေမယ့်.. ဟိုကိစ္စကိုတော့ တန်းမကျော်၊ ကြားမဖြတ်နဲ့ သိလား..၊ ဟိုကောင်လေး အလှည့်က အရင်နော်၊ သူက ပထမ မဲရထားတာ.."

"ဟုတ်ကဲ့ပါ..ဆရာရဲ့.."

"အိုးးး ဝါးးးး အမယ်လေး မလုပ်နဲ့.. မချွတ်ပါနဲ့.. အဲ့ဒါကို...."

ဝေဝေလွင် ဘယ်လိုပဲတားတား၊ ငခွက်ရဲ့ လက်ကြမ်းကြီးနဲ့ ချွတ်လိုက်လို့ ခန္ဓာကိုယ်ရဲ့ အရှက်ကို နောက်ဆုံး ဖုံးကွယ်ထားပေးတဲ့ ပင်တီလေးလဲ ခြေဖျားကနေ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ အဲဒီမှာပဲ အမွှေးအုံထူထူကြီး ဖုံးလွှမ်းယှက်သန်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက ဘွားကနဲ ပေါ်လာတော့သည်။

"အမယ်လေးတော်..ပေါ်ကုန်ပါပြီ.."

ဝေဝေလွင် အလန့်တကြားအော်ရင်း ရှက်ရွံ့စွာဖြင့် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးဖြင့် အတင်းလိုက်ပိတ်နေသည်။ ငခွက်က အတင်းဖိအုပ်ထားသော ဝေဝေလွင်၏ လက်များကို အားနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး၊ ထိုလက်များကို ခပ်ဆတ်ဆတ် နာအောင် ဖြန်းကနဲ၊ ဖြန်းကနဲ ရိုက်ချလိုက်ရာ၊ ဝေဝေလွင်မှာ နာလွန်းသဖြင့် လက်တွေကို ဘေးချလိုက်ရပြီး နောက်ထပ် မပိတ်ရဲတော့ပေ။

.......................................................................................................................

အခန်း ( ၄ )

အခုတော့ သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးက အပိတ်အပင် အတားအဆီးမရှိ ဟပြဲကြီး ပေါ်နေပြီဖြစ်သည်။ ငခွက်က ချာတိတ် ဝင်းထက်၏ လည်ဂုတ်ကိုကိုင်၍ တွန်းပြီးလျှင် သူ့အမေ စောက်ဖုတ်နှင့်တစ်ပေခန့် အကွာမှနေပြီး အနီးကပ် ကြည့်ရှုစေသည်။

အဆီပြင်လေးနဲနဲလောက်သာတက်သေးသည့်ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေး၊ ခပ်တစ်တစ် ရှိသော်လည်း စင်းနေသည့်ပေါင်တံကြီးတွေက အသားက အသားညိုမို့ ဖွေးသည်ဟု ပြောလို့မရပေမယ့် ဝင်းနှစ်နေသည်။ ထိုဝင်းနှစ်နေသည့် ပေါင်ကြီးတွေ၊ ဖင်ကြီးတွေနှင့် အမွှေးထူထူ အုံကြီးကြားက သူ့အမေဖြစ်သူ၏ စောက်ပတ် ဟပြဲကြီးက၊ ဝင်းထက်၏ မျက်လုံးတွေကို ဖယ်မရပဲ သံလိုက်လို ကပ်နေစေတော့သည်။ သူ၏တစ်သက်မှာ ယခုကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်အစစ်၊ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်ကြီးကို မျက်စိနှင့်တပ်အပ် မတွေ့ဘူးသေးချေ။

သူ၏မျက်လုံးတွေက မျက်တောင်မခတ် စတမ်း ပြူးပြဲ၍ စိုက်ကြည့်နေသည်။ပုဆိုးအောက်မှ လီးကလည်းမနေနိုင်မထိုင်နိုင် ထောင်ထလာချေတော့သည်။ ငခွက်က သူ့မျက်နှာကြီးကို ဝေဝေလွင်၏ပေါင်ကြားသို့ အပ်လိုက်ပြီး စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ချောင်းနဲ့ ဖြဲလို့ လျှာကြီးကို ထိုးထည့်ပြီး လျက်လိုက်၊ စောက်စိကို စုပ်လိုက် လုပ်တော့သည်။ ဝေဝေလွင်မှာ အတင်းအော်၍ တားရင်း ရုန်ကန်နေသည်။

"မလုပ်နဲ့....အဲ့လိုမလုပ်နဲ့..၊ ငါ့သားကို ဒီက ဝေးဝေးခေါ်သွားပေးကြစမ်းပါ၊ ရှိကြီးခိုးပါရဲ့.."

ဒါပေမယ့် သူမစကားကို မည်သူမျှ အရေးမထားကြပေ။

"ဟေ့ကောင်..ချာတိတ်၊ မင်းပုဆိုး ချွတ်ချလိုက်စမ်း.."

မြကြီးရဲ့ အမိန့်ပေးသံ ထွက်လာသည်။သူ့အသံက မိုးချုန်းသံလိုပဲ ကျယ်လောင်လှတာကြောင့် ဝင်းထက်ခမြာ တုန်ကနဲတောင် ဖြစ်သွားလေသည်။အစကထဲက အကြောက်ဓာတ်ခံ ရှိပြီးသားဆိုတော့၊ ပုဆိုးချွတ်ရမှာ ရှက်ပေမယ့် ဘာမှစောဒကမတက်ရဲပေ။ပြီးတော့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း တုံးလုံးကြီး ဖြစ်နေတဲ့ သူ့အမေရဲ့ စောက်ပတ်ပြဲပြဲကြီးကို ကြည့်ပြီး သူ့လီးက အရမ်းတောင်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ခိုင်းတဲ့အတိုင်း ပုဆိုးလဲ ချွတ်လိုက်ရော တောင်နေတဲ့ လီးကြီးက အားလုံးရဲ့ မျက်စိရှေ့မှာ ထန်ကနဲ ပေါ်လာတော့သည်။ဓားပြသုံးယောက်နဲ့ သူ့အမေဝေဝေလွင် အပါအဝင် အားလုံး သူ့လီးကြီးကြည့်ပြီး မျက်လုံးပြူးသွားကြသည်။ ဝင်းထက်က အကောင်သာငယ်တာ၊ လီးသူခိုးပဲ၊ လူကောင်လေးကြည့်တော့ မထင်ရဘူး၊လီးလဲတောင်လာရော နဲတာကြီးမှ မဟုတ်တာဘဲ။

"ဟာ..ဒီကောင့်လီးကြီးက လပ်ဂ်ျဆိုဒ်ကြီးပါလားဟ!..ဒစ်ကြီးကိုရဲတွတ်ပြောင်တင်းနေတာဘဲ၊ ဟိတ်..ကောင်လေး အခုမင်းရှေ့က စောက်ဖုတ်ကြီးက မင်းပစ္စည်းကြီးပဲ၊ ကဲလုပ်ငန်းစတော့ကွာ။မြန်မြန်လေးဟေ့..နောက်လူတွေတန်းစီနေတယ်.."

မြကြီးက လောဆော်တော့၊ ငခွက်က နောက်ဆုတ်ပေးလိုက်ပြီး ဝင်းထက်ကို သူ့အမေရှေ့ တွန်းပို့လိုက်သည်။

"မလုပ်ပါနဲ့ရှင်..ကျမသားကို အဲ့လို မလုပ်ခိုင်းပါနဲ့..၊ ကျမတောင်းပန်ပါတယ်..သားး..ကိုယ့်အမေကို အဲ့လို မလုပ်ကောင်းဘူးနော်.. သားက လိမ္မာပါတယ်.."

အခုအချိန်မှာ သားအမိ နှစ်ယောက်စလုံး အောက်ပိုင်းကြီးတွေ တုံးလုံးကျွတ်လျက်ရှိပြီး၊ ရှက်ကြောက်ခြင်း စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းများရောပြွမ်းနေသောကြောင့် အပြင်းအထန်ရုန်းကန်ခြင်းမျိုးမရှိတော့ပါ။စောစောက အဖုတ်လျက်ခံရကထဲက ပျော့ကျသွားသော ဝေဝေလွင်ကို မြကြီးက အတင်းဖိချုပ်ထားရာမှလွှတ်လိုက်ပြီဖြစ်သည်။

ခပ်လှမ်းလှမ်းမှသေနတ်ကိုင်၍ထိမ်းချုပ်နေသောဂွတိုကလည်းသေနတ်ခါးကြားထိုးပြီးအနားရောက်နေလေပြီ။ဂွတိုက ဘာလုပ်ရမှန်း မသိပဲကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသေးသောဝင်းထက်၏ခေါင်းကိုခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်လိုက်ပြီး ရှေ့ကိုတွန်းပို့လျက်...

"သွားလေကွာ...မလုပ်ရဲဘူးလား.."

.......................................................................................................

ဝင်းထက်အခု သူ့အမေဝေဝေလွင်၏ ပေါင်ကြားတွင် အူလည်လည်နှင့် ရပ်လျက်သားကြီး ဖြစ်နေ၏။ ငခွက်က ပေါင်ကြီးကို ပြဲသထက် ပြဲစေရန် ဖိပြီး ဖြဲကားပေးထားသည်။ ဘေးမှကြည့်နေသော မြကြီးက စိတ်မရှည်တော့..

"လိုးတော့လေကွာ..ချာတိတ်၊ဒို့တွေ ဒီမှာရှိနေတာ ယောင်္ကျား အချင်းချင်းတွေချည်းပဲ၊ ဘာမှ ရှက်နေစရာ မရှိဘူး၊ လိုးစရာရှိတာသာ လိုးပစ်လိုက်.."

ဒီလို ဖိအားပေးတာ ခံရတော့၊ ပြာနေသည့် ဝင်းထက်မှာလည်း၊သူ့အမေ အော်ပြီး တားနေတဲ့ စကားများကို နားထဲမှာ မဝင်တော့ပဲ လျှံထွက်ကုန်သည်။ လက်ရှိ အခြေအနေမှာပင် မတ်တပ်ရပ်လျက်မှ ကုတင်စောင်းမှာ လက်ထောက်လိုက်ပြီးသူ့မိခင်၏ စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ လက်မ အနည်းငယ်သာ ကွာပြီး တည့်တည့်ကြီးချိန်လျက်သား ဖြစ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။

အခုသူ့ရှေ့မှာပေါင်ကြီးကားပြီးရှိနေသော အမျိုးသမီးမှာ၊ သူ့မိခင်အရင်း ဖြစ်မှန်းသိသော်လည်း၊စောက်ပတ်အဝနားမှာ ခေါင်းကြီး ငေါက်ဆတ်ငေါက်ဆတ်နှင့် ရှိနေသော လီးကြီး၏မြင်ကွင်းကသူ့ကိုရူးသွပ်စေပြီး ရာဂသွေးတွေ ပွက်ပွက်ထလာစေသည်။

"ဟေ့ကောင်လေး..သွင်းလိုက်တော့လေကွာ.."

နောက်ကလဲ ဘယ်သူ့အသံမှန်းမသိ၊ အတင်းတွန်းနေသည်။

"အားးးး သား..သား..မလုပ်နဲ့.. နောက်ဆုတ်စမ်း.."

အပြန်အလှန်အားပြိုင်နေတဲ့အသံတွေကြားမှာ နောက်ဆုံးတော့ သဘာဝ သံလိုက်ဓာတ်က အနိုင်ယူသွားလေပြီ။ ဝင်းထက်က သူ့ရှေ့မှ စောက်ပတ်ကြီးအား သူ့လီးကြီးကိုကိုင်၍ကြိုးစားထိုးသွင်းနေလေရာ၊ အတွေ့အကြုံ လုံးဝမရှိဘူးသေးသူဖြစ်လို့ ဟိုချော်ထိုးဒီချော်ထိုးနဲ့ အတန်ကြာအောင် အပေါက်လမ်းမတည့် ဖြစ်နေသည်။ဝေဝေလွင်မှာလည်း ခါးနှင့်ဖင်ကြီးကို တွန့်လိမ်ရမ်းခါရင်း၊ မထိုးမိအောင် ကြိုးစားရှောင်ထွက်နေသည်။

ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ခက်ခက်ခဲခဲကြားမှ ဝင်းထက်၏ လီးကြီးကသူ့အမေ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲ အောင်မြင်စွာ ထိုးသွင်းလိုက်နိုင်တော့သည်။ ဝင်းထက်၏ ဒစ်ကြီးကသူ့အမေဖြစ်သူရဲ့စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့စွပ်ခနဲလျှိုဝင်သွားလေရာ...

"အူ့...အားးးကျွတ်ကျွတ်..အမလေး..မရဘူး..သားး..ဒီလိုလုပ်လို့မရဘူး..ပြန်ထုတ်.. ပြန်ထုတ်လိုက်..မေမေ့ကိုသားလိုးလို့မရဘူး...မလိုးပါနဲ့...အင့်.."

ဒါပေမယ့် ဝင်းထက်က ဝင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တာနဲ့ နှစ်ကြိမ် သုံးကြိမ်လောက်ဆက်တိုက်ဖိညှောင့်လိုက်ရာ.. လီးမှာ တဆုံးနီးပါး မြုပ်သွားလေသည်။ ထိုအခါ မျက်တောင်မခတ်စတမ်း ဝိုင်း၍ စိုက်ကြည့်နေကြသော ဓါးပြသုံးယောက်မှာသဘောကျစွာဖြင့်၊ တိုင်ပင်ထားသည့်အတိုင်း တပြိုင်နက်ထဲ ထရီလိုက်ကြသည်။

"အူးးး ဟား...သားးး..အင့်..ကျွတ်ကျွတ်.."

အပိုင်း ( ၂ ) ဆက်ရန် >>>